de tante van m'n broer en daar een zus van....
12 juni 2014 - Merzouga, Marokko
De reis van Fes naar het zuiden is ruim 500 km, dus in Marokko geen dagtochtje meer. We kiezen ervoor om via Sefrou en Boulemane te rijden zodat we de meer westelijke route voor de terugweg hebben. Dit voert ons door een laatste stukje bergen om vervolgens ruim 100 km niets dan een kaarsrechte weg voor ons te hebben. Nog geen woestijn in de zin van zandduinen etc. Maar al behoorlijk desolaat. We overnachten die nacht in een kashba (kasteel) / restaurant / camping / zwembad / superette / motel (als er in de midle of nowhere iets staat heeft het ook meteen alles) vlak voor Midelt. Aangezien het in tweeen knippen van de route er wel mooie dagtochten van maakt hebben we ook nog even tijd om te zwemmen.
De dag daarna vervolgen we onze route naar Merzouga. We hebben nog geen vast reisdoel, maar daar moeten de eerste uitlopers van de sahara te vinden zijn met de karakteristieke zandduinen. En aangezien we geen zin hebben om met 1 auto serieus het zand in te gaan (zeker niet met die jonge dame van 4 erbij) zijn de eerst uitlopers voor ons genoeg.
Onderweg stoppen we in Errachi (Er Rachidia) voor een tajine met de onvermijdelijke kip en even onvermijdelijke muntthee. Overigens is het ook gewoon verstandig om de kip te kiezen ipv het vlees van de dag aangezien we het vlees van de dag al met enige regelmaat in de etalage hebben zien hangen onder de vliegen en gekoelt tot een graad of veertig, terwijl de kip gewoon leeft tot een minuut of 10 voor hij de pan in gaat.
Hoe dan ook nadat ik de hele kip op heb (Caroline houdt niet zo van kip en deze zag er niet zo goed uit, toch waren beide helften best lekker) en de dames de frietjes hebben verdeelt komt de restauranthouder nog even bij ons zitten om van een palmboomblad een heuse chlameel te vouwen. Hij kent nog wel iemand met chlamelen, of we zin hebben om erop te rijden. Nu heeft iedereen in dit land wel een broer met een tante en daar de zus van met een chlameel, maar aangezien in dit geval de tante en de zus er niet aan te pas komen wordt de broer gebeld. Als we een beetje doorrijden kunnen we rond half vijf in zijn Kashba zijn, beetje douchen, beetje zwemmen en dan om zes uur op een kameel de zonsondergang tegemoet schommelen. Dat alles voor de luttele prijs van 120 euro voor het hele gezinnetje. (Ook nu hoeft little Fatima niet te betalen, zij hoeft immers ook geen eigen chlameel) Uiteraard wordt er nog even over de prijs heen en weer geschoven waarna we geacht worden 500 dirham direct achter te laten en de rest betalen we dan in het hotel....
Tsjaa, hoe zal ik het zeggen, op dag 1 zou ik dit nooit vertrouwd hebben. Maar ondertussen ben ik er achter dat je beter in dit land dan in Amsterdam je portemonee op tafel kunt laten liggen als je moet gaan wateren, bovendien is het waarschijnlijk de enige kans om het vandaag nog geregeld te krijgen, dus met een slordig getekend schetsje van de komende 150 km en het telefoonnummer van de beide broers op zak vervolgen we de route. Overigens stond er nog een derde broer op het briefje die ook een little Fatima had, als we nog ergens een speeltje konden vinden voor de kleine zou dat zeer gewaardeerd worden. We doen ons best...om te beginnen om de weg te vinden.
Alles gaat van een leien dakje tot we in Rissani ineens niet meer met onze schets uit de voeten kunnen omdat het centrum opgebroken is. Nadat we eerst nog een redelijk opdringerig typetje afgeschud hebben dat ons wel eens om de werkzaamheden heen zou leiden konden we zelf de route zoeken. (De jongen had de bus gemist, zijn band was lek en nog wat zieligs, maar hij moest toch dezelfde kant op, overigens hadden zij ook een hotel met chlamelen en voor een prix d'amis konden we ook bij hem wel de woestijn in, dus als we hem nu een lift wilde geven en nog wat onzin....waarna er een auto stopte met zijn vader erin. Die vader leek me een bijzonder onaardig type, want toen het ons duidelijk was dat de jongen gered was en wij verder reden liet ook zijn vader hem gewoon bij de stadspoort staan).
Aan de andere kant de stad uitrijdend onstond er toch wat twijfel over de getekende route. Maar eens vragen bij een winkeltje in stenen en fossielen (enige gebouw in 10 km omtrek) of de bedoelde stad inderdaad aan het eind van deze weg lag. Vriendelijk lachende vrouw roept vriendelijk doch tandeloos lachende oma met al even tandeloze en vriendelijk lachende baby op de arm, maar samen spreken we geen woord dezelfde taal. Ik krijg een visite kaartje met daarop een nummer dat ik maar moet bellen, de "patron" zal me wel verstaan. In plaats van dat te doen, rijden we terug naar de stad waar we een stel agenten zijn gepaseerd (wellicht schrijf ik daar later nog eens over, je ziet ze nogal eens met hun radarpistool en spijkermatten) en gaan we die de weg vragen.
De heren zijn behulpzaam en hoewel ze de weg niet lijken te kennen, is er in ieder geval eentje die de eigenaar kent. Hij begint driftig in zijn telefoon te zoeken, waarna de telefoon van zijn vrouw (of dochter) te voorschijn komt, hoe dan ook nogal een roze gepimpt geval en na een minuut of 10 vlot arabisch krijg ik de telefoon aangereikt, "ask hiem" waarna de hoteleigenaar niet alleen de route bevestigd, maar ook dat er inderdaad twee chlamelen klaarstaan voor ons. Thousand welcomes, dubbel opgelucht zetten we de laatste 50 km in naar de woestijn.
Links van ons zien we aan het eind van de kale vlakte (black sand noemen ze dat hier) steeds hogere blonde duinen opdoemen en na een goed halfuur staan we oog in oog met ons hotel. Even snel opfrissen in het zwembad, spulletjes voor de nacht pakken en dan is het alweer tijd om te gaan.
De kamelen brengen je in een anderhalf uur naar een oase vlak naast een hoge duin. Aangezien we net te laat zijn lukt het niet meer om de zonsondergang vanaf de top te bekijken want het beklimmen van een bijna 150 m hoge zandduim met een kleine fatima gaat gewoon wat langzamer. Toch is het een prachtige omgeving. We genieten met volle teugen. Schitterende sterrenhemel, een nomadentent om in te slapen en heerlijke couscous terwijl om je heen overal groepjes kamelen geparkeerd zijn voor de nacht. (Die beesten kunnen een boerend kabaal maken met die flapperende lippen van ze, ik denk dat ze dat geluid hebben gebruikt in de film jurasic parc) Het valt dan ook niet mee om Madelief er van te overtuigen dat ze op enig moment toch de zandbak moet verlaten om te gaan pitten.
De volgende dag worden we rond half zes wakker van het gekraai van de haan die daar blijkt te wonen samen met de nomaden familie.We sluipen onze tent uit en kruipen een stukje het duin op om de zon op te zien komen.Nu ben ik al op veel stille plekken geweest, maar hier is het toch echt stil. Niet alleen geen verkeers of stadsgeluid, maar ook geen krekels of kikkers, geen ruisen van bomen, helemaal niets. Indrukwekkend.
Nadat we hier een tijdje van hebben genoten dalen we weer af naar de tenten. Prachtig gezicht hoe Madelief de berg afzwemt, doe dat maar eens na in je zandbak thuis.
We hobbelen weer anderhalf uur terug naar het hotel (het voelt langer, maar dat komt omdat onze billetjes natuurlijk gister ook al zo'n stuk op een kamelenharen deken hebben gezeten) waar het ontbijt wacht.
Het was geweldig, natuurlijk een beetje toerisch opgezet, ik bedoel er waren daar gewoon een stuk of tien van die tenten kampjes bij elkaar, maar daarom nog niet on-authentiek. Alhoewel je volgens sommigen voor het echte gevoel een dag met je kameel de woestijn in moet om daar de nacht door te brengen en dan weer een hele dag terug zijn wij blij met deze versie. De hitte hier (45 graden in de schaduw) zijn we namelijk allang weer beu, dus zonder veel omhaal wordt de neus weer naar het noorden gedraait. Nee, geen trip over een stuk piste langs de rand van de woestijn, zelfs geen typische foto van een landrover in het zand. We zijn gewoon te moe. Te moe van het rijden en te moe van de hitte, het was fantastisch, we hadden het voor geen goud willen missen, maar nu willen we gewoon weer naar het koelere noorden. Iets in de bergen klinkt aanlokkelijk en het volgende "must see" item is al snel gevonden, gorges de Thodra moet vanaf hier binnen een dag goed te bereizen zijn. We duiken nog een laatste keer het zwembad in voor we afreken. We laten nog een fluitje achter voor de kleine meid van de derde broer dat met veel dankbaarheid aangenomen wordt en wij zijn weer weg.
Chlameel rijden, sterren kijken, slapen in de woestijn check...
De dag daarna vervolgen we onze route naar Merzouga. We hebben nog geen vast reisdoel, maar daar moeten de eerste uitlopers van de sahara te vinden zijn met de karakteristieke zandduinen. En aangezien we geen zin hebben om met 1 auto serieus het zand in te gaan (zeker niet met die jonge dame van 4 erbij) zijn de eerst uitlopers voor ons genoeg.
Onderweg stoppen we in Errachi (Er Rachidia) voor een tajine met de onvermijdelijke kip en even onvermijdelijke muntthee. Overigens is het ook gewoon verstandig om de kip te kiezen ipv het vlees van de dag aangezien we het vlees van de dag al met enige regelmaat in de etalage hebben zien hangen onder de vliegen en gekoelt tot een graad of veertig, terwijl de kip gewoon leeft tot een minuut of 10 voor hij de pan in gaat.
Hoe dan ook nadat ik de hele kip op heb (Caroline houdt niet zo van kip en deze zag er niet zo goed uit, toch waren beide helften best lekker) en de dames de frietjes hebben verdeelt komt de restauranthouder nog even bij ons zitten om van een palmboomblad een heuse chlameel te vouwen. Hij kent nog wel iemand met chlamelen, of we zin hebben om erop te rijden. Nu heeft iedereen in dit land wel een broer met een tante en daar de zus van met een chlameel, maar aangezien in dit geval de tante en de zus er niet aan te pas komen wordt de broer gebeld. Als we een beetje doorrijden kunnen we rond half vijf in zijn Kashba zijn, beetje douchen, beetje zwemmen en dan om zes uur op een kameel de zonsondergang tegemoet schommelen. Dat alles voor de luttele prijs van 120 euro voor het hele gezinnetje. (Ook nu hoeft little Fatima niet te betalen, zij hoeft immers ook geen eigen chlameel) Uiteraard wordt er nog even over de prijs heen en weer geschoven waarna we geacht worden 500 dirham direct achter te laten en de rest betalen we dan in het hotel....
Tsjaa, hoe zal ik het zeggen, op dag 1 zou ik dit nooit vertrouwd hebben. Maar ondertussen ben ik er achter dat je beter in dit land dan in Amsterdam je portemonee op tafel kunt laten liggen als je moet gaan wateren, bovendien is het waarschijnlijk de enige kans om het vandaag nog geregeld te krijgen, dus met een slordig getekend schetsje van de komende 150 km en het telefoonnummer van de beide broers op zak vervolgen we de route. Overigens stond er nog een derde broer op het briefje die ook een little Fatima had, als we nog ergens een speeltje konden vinden voor de kleine zou dat zeer gewaardeerd worden. We doen ons best...om te beginnen om de weg te vinden.
Alles gaat van een leien dakje tot we in Rissani ineens niet meer met onze schets uit de voeten kunnen omdat het centrum opgebroken is. Nadat we eerst nog een redelijk opdringerig typetje afgeschud hebben dat ons wel eens om de werkzaamheden heen zou leiden konden we zelf de route zoeken. (De jongen had de bus gemist, zijn band was lek en nog wat zieligs, maar hij moest toch dezelfde kant op, overigens hadden zij ook een hotel met chlamelen en voor een prix d'amis konden we ook bij hem wel de woestijn in, dus als we hem nu een lift wilde geven en nog wat onzin....waarna er een auto stopte met zijn vader erin. Die vader leek me een bijzonder onaardig type, want toen het ons duidelijk was dat de jongen gered was en wij verder reden liet ook zijn vader hem gewoon bij de stadspoort staan).
Aan de andere kant de stad uitrijdend onstond er toch wat twijfel over de getekende route. Maar eens vragen bij een winkeltje in stenen en fossielen (enige gebouw in 10 km omtrek) of de bedoelde stad inderdaad aan het eind van deze weg lag. Vriendelijk lachende vrouw roept vriendelijk doch tandeloos lachende oma met al even tandeloze en vriendelijk lachende baby op de arm, maar samen spreken we geen woord dezelfde taal. Ik krijg een visite kaartje met daarop een nummer dat ik maar moet bellen, de "patron" zal me wel verstaan. In plaats van dat te doen, rijden we terug naar de stad waar we een stel agenten zijn gepaseerd (wellicht schrijf ik daar later nog eens over, je ziet ze nogal eens met hun radarpistool en spijkermatten) en gaan we die de weg vragen.
De heren zijn behulpzaam en hoewel ze de weg niet lijken te kennen, is er in ieder geval eentje die de eigenaar kent. Hij begint driftig in zijn telefoon te zoeken, waarna de telefoon van zijn vrouw (of dochter) te voorschijn komt, hoe dan ook nogal een roze gepimpt geval en na een minuut of 10 vlot arabisch krijg ik de telefoon aangereikt, "ask hiem" waarna de hoteleigenaar niet alleen de route bevestigd, maar ook dat er inderdaad twee chlamelen klaarstaan voor ons. Thousand welcomes, dubbel opgelucht zetten we de laatste 50 km in naar de woestijn.
Links van ons zien we aan het eind van de kale vlakte (black sand noemen ze dat hier) steeds hogere blonde duinen opdoemen en na een goed halfuur staan we oog in oog met ons hotel. Even snel opfrissen in het zwembad, spulletjes voor de nacht pakken en dan is het alweer tijd om te gaan.
De kamelen brengen je in een anderhalf uur naar een oase vlak naast een hoge duin. Aangezien we net te laat zijn lukt het niet meer om de zonsondergang vanaf de top te bekijken want het beklimmen van een bijna 150 m hoge zandduim met een kleine fatima gaat gewoon wat langzamer. Toch is het een prachtige omgeving. We genieten met volle teugen. Schitterende sterrenhemel, een nomadentent om in te slapen en heerlijke couscous terwijl om je heen overal groepjes kamelen geparkeerd zijn voor de nacht. (Die beesten kunnen een boerend kabaal maken met die flapperende lippen van ze, ik denk dat ze dat geluid hebben gebruikt in de film jurasic parc) Het valt dan ook niet mee om Madelief er van te overtuigen dat ze op enig moment toch de zandbak moet verlaten om te gaan pitten.
De volgende dag worden we rond half zes wakker van het gekraai van de haan die daar blijkt te wonen samen met de nomaden familie.We sluipen onze tent uit en kruipen een stukje het duin op om de zon op te zien komen.Nu ben ik al op veel stille plekken geweest, maar hier is het toch echt stil. Niet alleen geen verkeers of stadsgeluid, maar ook geen krekels of kikkers, geen ruisen van bomen, helemaal niets. Indrukwekkend.
Nadat we hier een tijdje van hebben genoten dalen we weer af naar de tenten. Prachtig gezicht hoe Madelief de berg afzwemt, doe dat maar eens na in je zandbak thuis.
We hobbelen weer anderhalf uur terug naar het hotel (het voelt langer, maar dat komt omdat onze billetjes natuurlijk gister ook al zo'n stuk op een kamelenharen deken hebben gezeten) waar het ontbijt wacht.
Het was geweldig, natuurlijk een beetje toerisch opgezet, ik bedoel er waren daar gewoon een stuk of tien van die tenten kampjes bij elkaar, maar daarom nog niet on-authentiek. Alhoewel je volgens sommigen voor het echte gevoel een dag met je kameel de woestijn in moet om daar de nacht door te brengen en dan weer een hele dag terug zijn wij blij met deze versie. De hitte hier (45 graden in de schaduw) zijn we namelijk allang weer beu, dus zonder veel omhaal wordt de neus weer naar het noorden gedraait. Nee, geen trip over een stuk piste langs de rand van de woestijn, zelfs geen typische foto van een landrover in het zand. We zijn gewoon te moe. Te moe van het rijden en te moe van de hitte, het was fantastisch, we hadden het voor geen goud willen missen, maar nu willen we gewoon weer naar het koelere noorden. Iets in de bergen klinkt aanlokkelijk en het volgende "must see" item is al snel gevonden, gorges de Thodra moet vanaf hier binnen een dag goed te bereizen zijn. We duiken nog een laatste keer het zwembad in voor we afreken. We laten nog een fluitje achter voor de kleine meid van de derde broer dat met veel dankbaarheid aangenomen wordt en wij zijn weer weg.
Chlameel rijden, sterren kijken, slapen in de woestijn check...
geniet ze nog van de mooie dingen die komen gaan!
groeten van ons