fez, again

Op de camping heeft Madelief en paar Duitse vriendinnetjes opgedaan. Deze mensen hebben met de gids van de camping afgesproken om de volgende dag Fez te bezoeken in een kindvriendelijk tempo met meer oog voor de historie van de stad dan voor de verkooptour. Of we zin hebben om mee te gaan?
Hoewel we niet veel waarde hechten aan de beloften over het niet commerciële karakter van de route lijkt het ons wel leuk om de stad eens met een gids te bekijken. Ondertussen is er nog een Nederlands stel aangehaakt, dus zo staan we de dag erna met een groepje van 6 volwassenen en 4 kinderen oog in oog met Waffi, onze gids voor die dag.
De tour loopt uiteraard redelijk parallel aan wat we eerder zelf hebben gelopen, maar toch, met een gids heb je het bijbehorende verhaal en kom je overal net een stapje dieper binnen dan je zelfstandig zou doen.
Dat is al duidelijk bij het verlaten van de taxibus die ons achter de leerlooierij bijna letterlijk in de stinkende geitenvellen afzet aan de rand van de rivier waar ze in gewassen worden.
Overigens worden in diezelfde rivier ook de typische marokaanse theepotjes gewassen met iets wat er niet al te huidvriendelijk uitziet (zelf hier hebben ze daarvoor beschermende handschoenen tot onder de oksels) maar het werkt wel als en tierelier, potje komt smerig zwart aan, wordt even omgespoeld (poetsen niet nodig) en verlaat heftig glimmend het water. Onwillekeurig moet ik toch even denken aan het GGD advies om vooral niet te zwemmen in open water in marokko.
Maar goed, aangezien de in onze groep aan wezige duitse peuter ondertussen met d'r nagenoeg blote billen op een stapel gezoute geitevelletjes is gaan zitten lijkt dit toch een goed moment om maar eens aan de wandeling te beginnen.
Na een hernieuwde blik over de kleurbaden verlaten we het complex via de winkel. (Uiteraard)
Op deze wijze zien we ook de weverij nog eens. Nieuw voor ons was het smederijtje van koperwaar dat we ook ingeslopen zijn tot helemaal achterin, verder dan ik zonder gids zou doen in ieder geval. Leuk om te zien hoe het daar nog redelijk middeleeuws gedaan wordt.
We hebben een heerlijke typsich marokaans, maar dan wel luxe, lunch in een schitterend autenthiek restaurantje. Met het stucwerk, de schilderingen en plafonds nog helemaal intact gaf het ons een beetje een beeld van hoe het alhambra ooit gebruikt moet zijn. Later leerden we van Waffi dat het alhambra en diverse Marokaanse paleizen en huizen door dezelfde vorst gebouwd zijn. (Hij had zelfs zijn ambachtslieden meegenomen overzee) vandaar dat ze zo op elkaar lijken.
Ook wel aardig om te ervaren was dat we het niet zo slecht doen met de lokale afdingcultuur. In ieder geval zowel de duitste methode (een keer nee zeggen en daarna redelijk boos worden) als de nederlands niet begrijpende methode (gewoon betalen wat ze vragen) lijken ons niet de beste manier. In mijn ervaring helpt het prima om een aantal keer (3-4) vriendelijk te bedanken als je geen interesse hebt en wordt het juist gewaardeerd om een goed potje te bakeleien over de prijs. Doorgaans moet er toch ongeveer de helft af kunnen. (Zoals onze tapijtjesverkoper in chefchouenne zei, thanks for your business and thanks for the good bargaining, thousand welcomes)
Later hoorde ik van een nederlandse camping eigenaar dat de localo's zich wel eens bij hem beklaagden over het niet afdingen van sommige westerlingen. Hoewel ze natuurlijk blij zijn met het extraatje voelen ze zich als goed moslim ook nogal schuldig over de "oplichting". Het hoort er gewoon bij de cultuur in dit land, niet afdingen is dus eigenlijk gewoon onbeschoft.

Al met was het zeer de moeite waard om een keer rondgeleid te worden, maar nu wordt het toch echt tijd om door te rijden, we hebben nog een afspraak met de woestijn op ons wensenlijstje en dat is toch weer een paar honderd km zuidelijker.
Op naar de kamelen....