Een eerste indruk van marokko en Chechaouene
6 juni 2014 - Chefchaouen, Marokko
De overtocht is goed gegaan. Nu nog met de auto door de douane. Een verhaal appart. We hebben het een en ander al gelezen en gehoord dus enigszins zijn we er op voorbereid. DE MANNETJES. Je sluit aan in de rij en dan komen ze vanzelf. Aardig zijn ze allemaal en ze willen je helpen. Nog een beetje beduusd en zoekende in de haven, overvallen ze je. Voor je het weet nemen ze alles van je over en vullen belangrijke papieren in. Wilberth loopt met ze mee, wat uiteraard niet hoeft volgens hen, maar om nou je paspoort en auto papieren te laten vertrekken met zo'n aardig mannetje. ?.l Mmm noem t maar Hollandse voorzichtigheid. Al met al verloopt t soepel. 10 euro voor de mannetjes en wij rijden Tanger in.
Druk is het. Verkeersborden die niet te lezen zijn. Gelukkig weet de navigatie waar we heen moeten. Hoe rustig de Spanjaarden rijden hoe druk en chaotisch de Marokkanen rijden. Ze toeteren je oren van je hoofd een Italiaan is er niets bij. Overal maar dan ook echt overal Mercedessen. In alle kleuren, types en staten (met en zonder gordijntjes) het lijkt wel een openlucht museum. Iets voor opa Cor. Gedurende onze reis komen we steeds meer en steeds andere opvallende voertuigen tegen. Van ezelwagentjes met watertonnen tot overbeladen vrachtwagens die gevaarlijk overhellen of hun lading voor onze neus verliezen...... maar dat weten we nu nog niet als we door Tanger rijden op weg naar Chechaouene.
De weg is goed. Het is mooi buiten overal is graan of een soort van graan (vlas?). Er wordt hard gewerkt op het land. Volle, nee overvolle vrachtwagens rijden over de weg op weg naar het zuiden. Later zal blijken dat het noorden van Marokko de rest van Marokko voorziet van hooi voor ezeltjes en kamelen.
Madelief valt in slaap en wij rijden zonder problemen naar de camping in Chechaouene. De camping ligt op een plateau net boven het stadje. Er staan dennenbomen op en er zijn een paar plekjes waar we kunnen staan met de landrover. Er zijn net twee duitse landrovers aangekomen die hun kampement op aan het slaan zijn. (Voor de kenners: een stage one en een '88) Zij hebben een reis van twee maanden gemaakt door Marokko en zijn helemaal naar de Sahara geweest en nu op weg naar de boot. We zoeken een mooi plaatsje en klappen de tent uit. Na een voorzichtige inspectie van de toiletten ben ik niet zo blij. Het ziet er niet uit. Ik kan niet zeggen dat het vies is maar het oogt ook niet schoon. Sowieso is er niets heel. Maar goed we gaan het beleven. Ik denk dat ik nog even moet wennen..... en wennen moeten we zeker nog. Wat kan wel en wat kan niet in Marokko?
Op de camping staat een Engels gezin met twee kleine jongetjes. Madelief en de mannen ontdekken de camping terwijl wij van Laura en Daniel veel goede tips krijgen voor onze rondreis. Iedereen die we spreken geven aan dat we, gezien de tijd, beter een keuze kunnen maken in het bezoeken van de steden. De tip is doe Fez wel maar laat Marrakesh dan achterwege. Fez schijnt het mooist te zijn van beide. We eten en gaan plat. De nachten in Marokko zijn rumoerig. Je hebt om de zoveel (hoeveel ?) Uur de gebedsliederen en ik wordt daar toch wel wakker van, Madelief en Wilberth snorren door.
De volgende dag bezoeken we Chechaouene, het blauwe dorp. Via een geitenwei vol rotsbokken en enkele graven lopen/klimmen we via een poort het dorp binnen. Chechaouene is een dorp wat tegen de berg aan gebouwd is. Kleine straatjes krioelen door elkaar heen. De witte huizen zijn aan de onderkant blauw gekalkt evenals de deuren en luiken. Waarom dit dorp zo wit /blauw is is ons niet helemaal duidelijk maar we geloven dat het iets te maken heeft met religie (islamitische en joodse vluchtelingen) Het is een super plek om kennis te maken met Marokko. In de Medina (oud centrum) kronkelen de straatjes door elkaar. De winkeltjes zijn klein soms niet groter dan een grote kast. Ze verkopen er vanalles. Opvallend zijn de zakken kleurstoffen en kruiden. Ook zien we een ezel die flessen frisdrank brengt naar de verschillende restaurants en winkeltje omdat een auto niet door de steegjes komt. We dwalen een paar uur rond en drinken verse sap. Op een gegeven moment worden we aangesproken door een man. Als hij begrijpt dat we uit nederland komen horen we de kreten allemachtig prachtig en kijken kijken niet kopen! We verdenken het Marokaanse onderwijs ervan dat ze de kinderen deze twee kreten op school leren want de rest van onze reis horen we ze te pas en te onpas. Wilberth heeft als missie de mensen de kreet HEMA prijsje! Te leren.
De man neemt ons mee naar een weverij. Na een leuke uitleg (ook al zitten we wat onwennig op een bankje) kopen we een mooie deken. We voelen ons wat onwennig en weten niet of we genept zijn. Aan de andere kant zijn we tevreden met de deken. Hij is mooi en daar gaat het om. We gaan naar het centrum van de Medina bij de Kashba. Daar ploffen we op een terras we bestellen een kefta tajine met couscous en een kip citroen tajine. Voor Madelief een pizza. Deze wordt ingevlogen van een ander restaurant op de hoek van het plein. Het is heerlijk om op het terras te zitten, alleen de zwerfkatten zijn een beetje een plaag.
Bij dit heerlijke eten bestellen we munt thee. De Marokanen noemen hun thee Maroc Wiskey en ze drinken het de hele dag. De thee is gezoet of beter gezoeoeoeoet met honing. Het is even wennen maar toch best lekker. De bijen niet meegerekend. Volgens Madelief komen die hun honing terug halen.
Opeens worden we aangesproken door een man. Hij vertelt ons vanalles en zegt dat het goed is want hij is de buurman.... we vinden het allemaal allang best en hij geeft ons allerlei informatie over Marokko en plaatsen die we zeker moeten zien. Pas als we later die dag weer terug zijn op de camping valt bij ons het kwartje het was de man uit de tent naast ons. Ja, wij zijn voor andere natuurlijk makkelijk te herkennen... Die middag geeft hij ons nog meer informatie en we hebben leuke gesprekken met hem. We drinken thee met hem en eten de lekkere koekjes uit de marokkaanse bakkerij die Madelief en ik samen uitgezocht hebben. Hij vindt ze lekker maar er schijnt een nog geweldigere bakker te zijn. Als hij 's avonds weer terug komt op de kamping heeft hij iets lekkers voor Madelief bij zich een grote doos met wel 12 gebakjes.... Samen met Brahim eten we ze de volgende ochtend als ontbijt. Brahim moet zijn bus halen naar Rabat. We krijgen zijn telefoonnummer nog en als er iets is moeten we hem bellen, zijn broer schijnt een of andere hoge pief te zijn bij de politie. We hopen het niet nodig te hebben... Na 1000 keer afscheid genomen te hebben vertrekken wij ook naar de grote stad Fez.
Druk is het. Verkeersborden die niet te lezen zijn. Gelukkig weet de navigatie waar we heen moeten. Hoe rustig de Spanjaarden rijden hoe druk en chaotisch de Marokkanen rijden. Ze toeteren je oren van je hoofd een Italiaan is er niets bij. Overal maar dan ook echt overal Mercedessen. In alle kleuren, types en staten (met en zonder gordijntjes) het lijkt wel een openlucht museum. Iets voor opa Cor. Gedurende onze reis komen we steeds meer en steeds andere opvallende voertuigen tegen. Van ezelwagentjes met watertonnen tot overbeladen vrachtwagens die gevaarlijk overhellen of hun lading voor onze neus verliezen...... maar dat weten we nu nog niet als we door Tanger rijden op weg naar Chechaouene.
De weg is goed. Het is mooi buiten overal is graan of een soort van graan (vlas?). Er wordt hard gewerkt op het land. Volle, nee overvolle vrachtwagens rijden over de weg op weg naar het zuiden. Later zal blijken dat het noorden van Marokko de rest van Marokko voorziet van hooi voor ezeltjes en kamelen.
Madelief valt in slaap en wij rijden zonder problemen naar de camping in Chechaouene. De camping ligt op een plateau net boven het stadje. Er staan dennenbomen op en er zijn een paar plekjes waar we kunnen staan met de landrover. Er zijn net twee duitse landrovers aangekomen die hun kampement op aan het slaan zijn. (Voor de kenners: een stage one en een '88) Zij hebben een reis van twee maanden gemaakt door Marokko en zijn helemaal naar de Sahara geweest en nu op weg naar de boot. We zoeken een mooi plaatsje en klappen de tent uit. Na een voorzichtige inspectie van de toiletten ben ik niet zo blij. Het ziet er niet uit. Ik kan niet zeggen dat het vies is maar het oogt ook niet schoon. Sowieso is er niets heel. Maar goed we gaan het beleven. Ik denk dat ik nog even moet wennen..... en wennen moeten we zeker nog. Wat kan wel en wat kan niet in Marokko?
Op de camping staat een Engels gezin met twee kleine jongetjes. Madelief en de mannen ontdekken de camping terwijl wij van Laura en Daniel veel goede tips krijgen voor onze rondreis. Iedereen die we spreken geven aan dat we, gezien de tijd, beter een keuze kunnen maken in het bezoeken van de steden. De tip is doe Fez wel maar laat Marrakesh dan achterwege. Fez schijnt het mooist te zijn van beide. We eten en gaan plat. De nachten in Marokko zijn rumoerig. Je hebt om de zoveel (hoeveel ?) Uur de gebedsliederen en ik wordt daar toch wel wakker van, Madelief en Wilberth snorren door.
De volgende dag bezoeken we Chechaouene, het blauwe dorp. Via een geitenwei vol rotsbokken en enkele graven lopen/klimmen we via een poort het dorp binnen. Chechaouene is een dorp wat tegen de berg aan gebouwd is. Kleine straatjes krioelen door elkaar heen. De witte huizen zijn aan de onderkant blauw gekalkt evenals de deuren en luiken. Waarom dit dorp zo wit /blauw is is ons niet helemaal duidelijk maar we geloven dat het iets te maken heeft met religie (islamitische en joodse vluchtelingen) Het is een super plek om kennis te maken met Marokko. In de Medina (oud centrum) kronkelen de straatjes door elkaar. De winkeltjes zijn klein soms niet groter dan een grote kast. Ze verkopen er vanalles. Opvallend zijn de zakken kleurstoffen en kruiden. Ook zien we een ezel die flessen frisdrank brengt naar de verschillende restaurants en winkeltje omdat een auto niet door de steegjes komt. We dwalen een paar uur rond en drinken verse sap. Op een gegeven moment worden we aangesproken door een man. Als hij begrijpt dat we uit nederland komen horen we de kreten allemachtig prachtig en kijken kijken niet kopen! We verdenken het Marokaanse onderwijs ervan dat ze de kinderen deze twee kreten op school leren want de rest van onze reis horen we ze te pas en te onpas. Wilberth heeft als missie de mensen de kreet HEMA prijsje! Te leren.
De man neemt ons mee naar een weverij. Na een leuke uitleg (ook al zitten we wat onwennig op een bankje) kopen we een mooie deken. We voelen ons wat onwennig en weten niet of we genept zijn. Aan de andere kant zijn we tevreden met de deken. Hij is mooi en daar gaat het om. We gaan naar het centrum van de Medina bij de Kashba. Daar ploffen we op een terras we bestellen een kefta tajine met couscous en een kip citroen tajine. Voor Madelief een pizza. Deze wordt ingevlogen van een ander restaurant op de hoek van het plein. Het is heerlijk om op het terras te zitten, alleen de zwerfkatten zijn een beetje een plaag.
Bij dit heerlijke eten bestellen we munt thee. De Marokanen noemen hun thee Maroc Wiskey en ze drinken het de hele dag. De thee is gezoet of beter gezoeoeoeoet met honing. Het is even wennen maar toch best lekker. De bijen niet meegerekend. Volgens Madelief komen die hun honing terug halen.
Opeens worden we aangesproken door een man. Hij vertelt ons vanalles en zegt dat het goed is want hij is de buurman.... we vinden het allemaal allang best en hij geeft ons allerlei informatie over Marokko en plaatsen die we zeker moeten zien. Pas als we later die dag weer terug zijn op de camping valt bij ons het kwartje het was de man uit de tent naast ons. Ja, wij zijn voor andere natuurlijk makkelijk te herkennen... Die middag geeft hij ons nog meer informatie en we hebben leuke gesprekken met hem. We drinken thee met hem en eten de lekkere koekjes uit de marokkaanse bakkerij die Madelief en ik samen uitgezocht hebben. Hij vindt ze lekker maar er schijnt een nog geweldigere bakker te zijn. Als hij 's avonds weer terug komt op de kamping heeft hij iets lekkers voor Madelief bij zich een grote doos met wel 12 gebakjes.... Samen met Brahim eten we ze de volgende ochtend als ontbijt. Brahim moet zijn bus halen naar Rabat. We krijgen zijn telefoonnummer nog en als er iets is moeten we hem bellen, zijn broer schijnt een of andere hoge pief te zijn bij de politie. We hopen het niet nodig te hebben... Na 1000 keer afscheid genomen te hebben vertrekken wij ook naar de grote stad Fez.
Groetjes
geniet nog van jullie avontuur dan doen wij dat van jullie verhalen.
groetjes uit liemt
Geniet ervan! X