tarifa, de laatste stop in spanje

Het is al weer een week geleden dat we iets van ons hebben laten horen, welnu, we maken het goed en zijn ondertussen in Fes (M) gearriveerd, maar daarover later meer. Laat ik eerst eens proberen om de ontbrekende dagen wat in te vullen.

Volgens mij heb ik u, de lezer, achtergelaten op het punt dat we Grazalema achter ons lieten.
Omdat de omgeving in Andalucia ons prima beviel hadden we niet veel haast om het gebied uit te komen en dat treft, want vanuit Grazalema kun je met alle haast van de wereld toch niet sneller dan heel rustig terug naar de bewoonde wereld kronkelen. We hebben nog een uurtje lekker aan de tapas gezeten in als ik me niet vergis "jimena de la frontera" terwijl madelief de tweeling van de herbergier bezig hield met haar kleurboek. Na deze stop nog een paar uur tussen de kurkeiken doorgereden (dit nationaal park leek op de kaart al groot, maar met een gemiddelde snelheid van nog geen 50 per uur slingerend over een op veel plekke verzakte weg voelde het nog veel groter) kregen we voor het eerst sinds dagen weer zicht op de kust.
Nou ja, kust, de horizon was eigenlijk al direct gevuld met een bergketen aan de andere kant van het water. Het nauw van Calais is toch redelijk wijds in verhouding tot de straat van gibraltar. Marokko lonkt. Maar eerst is er nog wat bijtanken te doen.Reizen met kinderen kost nu eenmaal wat energie. Voor het zover is gaan we in Tarifa eerste eens even in de haven kijken. Je kun hier kiezen uit 2 Ferry operators, ze vertrekken om en om op het hele uur en de prijzen zijn ook nogal vergelijkbaar, Kortom, nog geen kaartje kopen, maar gewoon op de dag van vertrek de boot paķken die dan het eerst gaat.

We knorren aan de andere kant weer de stad uit en nemen een camping vlakbij de zee (uiteraard) waar we voor het eerst deze trip onze eigen BBQ gebruiken (dat was op de meeste eerder plekken verboden ivm brandgevaar) en waar we de volgende dag een beetje op en neer pendelen tussen ons zwembad en de kite-surfers op het strand. Verder is hier niet zoveel te beleven, dus de keus is simpel, of we blijven een week hangen om een cursus kite surfen te doen (aanlokkelijk moet ik eerlijk zeggen), of we gaan de dag erna maar eens naar Marokko. Het werd de tweede optie. We hebben nog een laatste keer in het zwembad gedoken en onze spullen ingepakt als we rond de middag op ons gemak de camping verlaten. We doen nog wat boodschappen en gooien de tank nog eens vol, eigenlijk willen we nog een pin-automaat gaan zoeken als Caroline opmertk dat het wel lijkt alsof er tussen 1300 en 1600 geen afvaarten zijn. Het is dan 12:45 en we zijn net buiten de stad. Het zal wel lekker kansloos zijn, maar niet geschoten etc.. dus toch maar direct koers gezet naar de haven om te kijken of we de afvaart van 1300 nog kunnen halen. De parkeerplaats bij het kantoor was vol, achteraf gelukkig, want nu rijden we door tot nagenoeg tegen de slagboom bij de boot, waar ik het kantoor in hol terwijl de ene ijverige medewerker net het bordje van "volgend afvaart 1300" van het raam haalt knikt de andere (achter de kassa) me toe dat ik nog mee mag. Een derde draait wat met zijn ogen zwaait om onduidelijke redenen met zijn vinger wat bij zijn voorhoofd terwijl hij de kassaman iets misnoegd aankijkt. Maar het mag de pret niet drukken, binnen 5 min na aankomst in de haven zijn de tickets gekocht en de auto aan boord, zo snel ben ik nog nooit ingechecked.

We zitten op de boot, door het eindspurtje overvalt het ons allemaal toch nog een beetje merken we, ook omdat de omroepinstallatie in alle talen die ze proberen vooral ruist en kraakt terwijl toch alle mensen om ons heen driftig formuliertjes in aan het vullen zijn die ons helemaal niet bekend voorkomen. Bij navraag blijkt dat nodig te zijn voor de Marokaanse politie en had je die op het kantoortje van de ferry maatschappij mee moeten krijgen. Nog meer navraag leert ons dat er in het cafetaria aan boord nog witte formuliertjes te krijgen zijn (lichte paniek, want er zijn ook gele formuliertjes in omloop die ik dus niet kan krijgen)
Maar Ok, de witte formuliertjes maar eens ingevuld. Ondertussen had ik ook geleerd dat die rij op de tweede verdieping niet voor het toilet stond, maar voor het loketje van de politie ambtenaar en dat die formuliertjes ingeleverd en je paspoort afgestempeld diende te zijn alvorens je van boord kon gaan. Hoe kom ik toch aan gele formuliertjes?
Uiteindelijk stond ik, met alleen witte formuliertjes, achteraan in de rij waar ik tot mijn opluchting met enige regelmaat de politie ambtenaar met licht geergerde blik gele formuliertjes zag weigeren. "C'est pour retourner, seulement les papier blanc s'il vous plait"
De gele hoefde ik dus pas op de terugweg te hebben. Even later had ik drie gestempelde paspoorten in mijn hand en was Tanger al door de zijruitjes te bewonderen. We zijn in Marokko...