Op weg naar Granada
19 mei 2014 - Nationaal park Sierra Nevada, Spanje
Als eerste wil ik jullie allemaal bedanken voor de reacties die we op de reisverhalen krijgen. Erg leuk om te lezen dat julie ons volgen en genieten van de verhalen. Helaas zijn we er achter gekomen dat we niet terug kunnen reageren omdat op een of andere manier mijn mailbox de uitgaande berichten niet verstuurd..... Op dit moment zitten we op een camping midden in het nationale park Sierra Nevada op zo'n 1900 meter hoogte. Vanacht was het weer fris maar nu schijnt de zon heerlijk. We gaan zo inpakken en dan richting Granada voor de beroemde Alhambra. Maar nu eerst nog even het verslag van de afglopen paar dagen.
Ontinyent bij Martine en Daniel wat moet ik daar over zeggen? Wat een geweldige plek. Zij hebben een kleine camping met ingerichte tenten. Stel je een boomgaard voor met lampionnen, hangmatten, luie stoellen met leuke kussentjes. Alles in vrolijke kleuren. Een heerlijk zwembad met een geweldig terras waar je kunt ontbijten of dineren. Drie schatten van honden, Lenny, Lolla en Abri die samen met Koos, een poes, een duo vormt. Ook nog twee kippen Paula en Pien. Echt een plek om te onthaasten en tot rust te komen. En betaalbaar!! Kijk maar eens op http://www.lamorevalencia.com
In Ontinyent hebben we nog heerlijk gezwommen in natuur water. Lees Wilberth en Madelief hebben gezwommen. Ik was vrijwillig van de foto's. Mij zie je niet in bergbeekjes water en al helemaal niet als daar ook nog zichtbaar vissen in zwemmen.
Ook zijn we nog naar een middeleeuws stadje geweest leuk! maar het riool was ook middeleeuws.
De volgende dag hebben we een flinke rit gemaakt en zijn we goed opgeschoten. Soms heb je van die rijdagen. Ook die zijn nodig om ergens te komen.Spanje is groot. Madelief doet dat goed. Ze heeft werkboekjes en haar Kiddy Go waar ze filmpjes op kijkt. En we hebben van vriendinnetje Lente een koffertje met rondjes en af en toe pakken we een rondje van Lente. Dan hebben we voor de komende kilometers een opdracht. Tel de mannen met een baard of wie als eerste een auto ziet met iets op het dak...
Ons doel, aan het einde van de rijdag, was een makkelijke opstap voor de Sierra Nevada. Die hebben we gevonden aan de kust bij Cabo de Gata, een heel bijzonder natuurpark wat veel weg heeft van het decor van en western. Droog, dor, grote cactussen, zand en in de zomer erg heet. De camping was bijna verlaten. Jammer genoeg waaide het enorm want anders hadden we nog kunnen zwemmen in zee of het zwembad. Dan maar de vlieger oplaten. Voor wie we dat gedaan hebben weten we niet Madelief was meer bezig met het zand in haar schoenen.... Maar goed het prul van 2 euro deed het wel en binnen 3 seconden vlogen drie prinsessen hoog in de lucht boven de woeste zee. Die avond en nacht trok de wind nog verder aan en inmiddels weten we dat onze daktent er bij windkracht 10 niet afvliegt. Tenminste niet als wij er inliggen....het is wel indrukwekkend zulke harde wind te horen en te voelen.
De volgende dag geen vuiltje aan de lucht en rustig weer. Ik rij het eerste stuk wel want die Sierra Nevada zit ik niet zo op te wachten zeg ik tegen Wilberth. Nou volgens hem is de kustweg ook niet mals. Wist ik veel dat we een andere weg gingen nemen.... Ik rij dus eerst verkeerd en moet keren op de weg. Als ik de bloemen bij een gedenksteen zie, die ik bij deze keerpoging bijna uit de berm rij, krijg ik het wel spaans benauwd. En dat was pas het begin. Haarspeldbochten, stijle klim en afdalingen, indrukwekkende ver (en diep) gezichten. Het gaat goed en na een mooie kustroute rijden we de troosteloze plastic valley in. Wat een troosteloze bende. Zo ver als je kijken kunt zandkleurige uit plastic opgetrokken "tunnel kassen". Voor onze tomaten, komkommers en watermeloenen. De temp is nu nog te doen moet je bedenken dat het hier wel 45 graden kan worden. Ik heb te doen met de gezinnen die hier wonen. We rijden verder en laten het achter ons maar indruk heeft het wel gemaakt....
Via Alpujarras rijden we langzaam de Sierra Nevada in. Het wordt weer groen. We zien weer vruchten bomen langs de weg. Als we stoppen om onze benen te streken en voor een kopje koffie zien we in de verte de sneeuw toppen! Cool.
We rijden weer verder een bergpas op daar spreken we een man. Hij geeft de tip om naar het dorp Trevelez te gaan. Als hij zeker weet dat daar een camping is doen we dat. Waren we toch wel van plan maar het is fijn om te weten dat er een camping is voor de nacht. We rijden nog 50 km over een super mooie bergweg en komen rond 6 uur op de camping aan. We zetten ons kampement op en vertrekken te voet naar het dorp. Een avontuur op zich, het pad loopt nl langs een bergbeekje en als je daar invalt dan verdrink je volgens Madelief. (Ik denk dat mijn preek van vanochtend indruk op haar heeft gemaakt. Ik was haar even kwijt en vond haar in haar eentje bij het zwembad.... Het blijft waterrat Madelief maar toch....Ze kan nog steeds niet zwemmen.) Het pad is geweldig en geeft ons mooie vergezichten. Zo'n wandeling van een anderhalf - twee uur maakt je weer helemaal relaxed en happy. Dit dorp staat bekend om zijn gedroogde ham en dat is duidelijk te zien. Overal zijn pakhuizen en achter elk raam hangen hammen te drogen. Rond half negen zijn we terug op de camping waar we in de kroeg eten. Heerlijk!!! Ik kan niet anders zeggen alleen het bloedworstje heb ik laten liggen. Wilberth heeft een neus voor lekker eten en hij besteld altijd het lekkerste van de kaart. Zo nu ook een toetje wat er niet op stond Creme de Lemon je hoort de kok het vers maken in de keuken. Jammer dat ik maar een hapje mag proeven.... Ik krijg hem nog wel... Madelief heeft chocolade mousse en daar mag ik de slagroom van hebben want die lust ze niet...... Ook haar krijg ik nog wel.... Jullie krijgen NIETS van mijn (f)lauwe fabrieksyoghurtje wat bij mijn dagmenu hoort.... Om 23.00 uur rollen we moe maar voldaan de tent tothoop in.
Na een heerlijke nachtrust, een keer niet in het midden, worden we wakker van de vogeltjes. De zon prikt door het bladerdak. WAT wil een mens nog meer. Wilberth is klaar met een reparatie aan onze daktent. Nog een handig schoenennet bevestigd dus verhaal de lucht in en wij op weg naar Granada. Hasta luego!
Ontinyent bij Martine en Daniel wat moet ik daar over zeggen? Wat een geweldige plek. Zij hebben een kleine camping met ingerichte tenten. Stel je een boomgaard voor met lampionnen, hangmatten, luie stoellen met leuke kussentjes. Alles in vrolijke kleuren. Een heerlijk zwembad met een geweldig terras waar je kunt ontbijten of dineren. Drie schatten van honden, Lenny, Lolla en Abri die samen met Koos, een poes, een duo vormt. Ook nog twee kippen Paula en Pien. Echt een plek om te onthaasten en tot rust te komen. En betaalbaar!! Kijk maar eens op http://www.lamorevalencia.com
In Ontinyent hebben we nog heerlijk gezwommen in natuur water. Lees Wilberth en Madelief hebben gezwommen. Ik was vrijwillig van de foto's. Mij zie je niet in bergbeekjes water en al helemaal niet als daar ook nog zichtbaar vissen in zwemmen.
Ook zijn we nog naar een middeleeuws stadje geweest leuk! maar het riool was ook middeleeuws.
De volgende dag hebben we een flinke rit gemaakt en zijn we goed opgeschoten. Soms heb je van die rijdagen. Ook die zijn nodig om ergens te komen.Spanje is groot. Madelief doet dat goed. Ze heeft werkboekjes en haar Kiddy Go waar ze filmpjes op kijkt. En we hebben van vriendinnetje Lente een koffertje met rondjes en af en toe pakken we een rondje van Lente. Dan hebben we voor de komende kilometers een opdracht. Tel de mannen met een baard of wie als eerste een auto ziet met iets op het dak...
Ons doel, aan het einde van de rijdag, was een makkelijke opstap voor de Sierra Nevada. Die hebben we gevonden aan de kust bij Cabo de Gata, een heel bijzonder natuurpark wat veel weg heeft van het decor van en western. Droog, dor, grote cactussen, zand en in de zomer erg heet. De camping was bijna verlaten. Jammer genoeg waaide het enorm want anders hadden we nog kunnen zwemmen in zee of het zwembad. Dan maar de vlieger oplaten. Voor wie we dat gedaan hebben weten we niet Madelief was meer bezig met het zand in haar schoenen.... Maar goed het prul van 2 euro deed het wel en binnen 3 seconden vlogen drie prinsessen hoog in de lucht boven de woeste zee. Die avond en nacht trok de wind nog verder aan en inmiddels weten we dat onze daktent er bij windkracht 10 niet afvliegt. Tenminste niet als wij er inliggen....het is wel indrukwekkend zulke harde wind te horen en te voelen.
De volgende dag geen vuiltje aan de lucht en rustig weer. Ik rij het eerste stuk wel want die Sierra Nevada zit ik niet zo op te wachten zeg ik tegen Wilberth. Nou volgens hem is de kustweg ook niet mals. Wist ik veel dat we een andere weg gingen nemen.... Ik rij dus eerst verkeerd en moet keren op de weg. Als ik de bloemen bij een gedenksteen zie, die ik bij deze keerpoging bijna uit de berm rij, krijg ik het wel spaans benauwd. En dat was pas het begin. Haarspeldbochten, stijle klim en afdalingen, indrukwekkende ver (en diep) gezichten. Het gaat goed en na een mooie kustroute rijden we de troosteloze plastic valley in. Wat een troosteloze bende. Zo ver als je kijken kunt zandkleurige uit plastic opgetrokken "tunnel kassen". Voor onze tomaten, komkommers en watermeloenen. De temp is nu nog te doen moet je bedenken dat het hier wel 45 graden kan worden. Ik heb te doen met de gezinnen die hier wonen. We rijden verder en laten het achter ons maar indruk heeft het wel gemaakt....
Via Alpujarras rijden we langzaam de Sierra Nevada in. Het wordt weer groen. We zien weer vruchten bomen langs de weg. Als we stoppen om onze benen te streken en voor een kopje koffie zien we in de verte de sneeuw toppen! Cool.
We rijden weer verder een bergpas op daar spreken we een man. Hij geeft de tip om naar het dorp Trevelez te gaan. Als hij zeker weet dat daar een camping is doen we dat. Waren we toch wel van plan maar het is fijn om te weten dat er een camping is voor de nacht. We rijden nog 50 km over een super mooie bergweg en komen rond 6 uur op de camping aan. We zetten ons kampement op en vertrekken te voet naar het dorp. Een avontuur op zich, het pad loopt nl langs een bergbeekje en als je daar invalt dan verdrink je volgens Madelief. (Ik denk dat mijn preek van vanochtend indruk op haar heeft gemaakt. Ik was haar even kwijt en vond haar in haar eentje bij het zwembad.... Het blijft waterrat Madelief maar toch....Ze kan nog steeds niet zwemmen.) Het pad is geweldig en geeft ons mooie vergezichten. Zo'n wandeling van een anderhalf - twee uur maakt je weer helemaal relaxed en happy. Dit dorp staat bekend om zijn gedroogde ham en dat is duidelijk te zien. Overal zijn pakhuizen en achter elk raam hangen hammen te drogen. Rond half negen zijn we terug op de camping waar we in de kroeg eten. Heerlijk!!! Ik kan niet anders zeggen alleen het bloedworstje heb ik laten liggen. Wilberth heeft een neus voor lekker eten en hij besteld altijd het lekkerste van de kaart. Zo nu ook een toetje wat er niet op stond Creme de Lemon je hoort de kok het vers maken in de keuken. Jammer dat ik maar een hapje mag proeven.... Ik krijg hem nog wel... Madelief heeft chocolade mousse en daar mag ik de slagroom van hebben want die lust ze niet...... Ook haar krijg ik nog wel.... Jullie krijgen NIETS van mijn (f)lauwe fabrieksyoghurtje wat bij mijn dagmenu hoort.... Om 23.00 uur rollen we moe maar voldaan de tent tothoop in.
Na een heerlijke nachtrust, een keer niet in het midden, worden we wakker van de vogeltjes. De zon prikt door het bladerdak. WAT wil een mens nog meer. Wilberth is klaar met een reparatie aan onze daktent. Nog een handig schoenennet bevestigd dus verhaal de lucht in en wij op weg naar Granada. Hasta luego!
dikke knuffels en kroelletjes van skye voor madelief en succes met de avonturen!
Xxx
Veel plezier nog samen!